من از تصورِ بیهودگی این همه دست.

بچه که بودم، وقتی اولین بار با مفهوم خودکشی برخوردم، از مامان پرسیدم و اون یه توضیحاتی داد، بعد اضافه کرد:"هرکس خودشو بُکُشه، باید تا آخرِ عمرِ حقیقیش، بشینه سرِ قبرش و زار بزنه و اتفاقایی که بعدا توی زندگیش(اگه خودشو نمیکُشت) می افتاد رو تماشا کنه و حسرت بخوره" این تصویر، تصویر به شدت وحشتناکی بود برای من! تصوّرِ بیهودگی مطلق از انجام یه کار بیهوده برای تمامِ عمر! و با خودم فکر کردم:"بدترین مجازاتیه که میشه کسی رو بهش محکوم کرد" پ.ن: عنوان بخشی از شعر منبع